AΠΟΥΣΙΑ
Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2007
AΝΤΙΔΩΡΟ
Δεν ήθελα να το βάλω το παρακάτω απόσπασμα.Έχει χιλιοακουστεί.
Έχει γραφτεί κατά κόρον.
Το προσυπογράφουν -έτσι απομονωμένο- σχεδόν oι περισσότεροι.Ακόμα και ορκισμένοι εχθροί του Παύλου.
Σ'έναν απ'αυτούς,σε μια ''φωνή'' της μπλογκόσφαιρας,που συμβαίνει να αποδείχτηκε για μένα φίλος καρδιάς,το είχα υποσχεθεί.
Σαν ''σήμα'' ,σαν ''σινιάλο'',σαν ένα χέρι ανθρώπου που ίσως κάποτε αγαπήσαμε,και τον βλέπουμε να ξεμακραίνει από την προκυμαία.
Και να χάνεται...
Τηρώ την υπόσχεση...
''Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,αγάπην δε μη έχω,γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν,και εάν έχω πάσαν την πίστιν,ώστε όρη μεθιστάνειν,αγάπην δε μη έχω,ουδέν ειμί.
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου,και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι,αγάπην δε μη έχω,ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί,χρηστεύεται,η αγάπη ου ζηλοί,ου περπερεύεται,ου φυσιούται,ουκ ασχημονεί,ου ζητεί τα εαυτής,ου παροξύνεται,ου λογίζεται το κακόν,ου χαίρει επί τη αδικία,συγχαίρει δε τη αληθεία.
Πάντα στέγει,πάντα πιστεύει,πάντα ελπίζει,πάντα υπομένει.
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει"
Φίλοι,σας χαιρετώ.
Είναι η δεύτερη φορά,γι'αυτό και οριστική.
Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που σας γνώρισα.
Το αγάπησα τούτο το δεύτερο, βραχύβιας διάρκειας blog,αλλά......δεν!
Καλή ζωή να έχετε!
Υ.Γ.1
Στη φωτογραφία ο δωδεκάχρονος Αλέξης σε ερημοκκλήσι.
Υ.Γ.2
Τα σχόλια στον Παύλο,και δύσκολο να ξεκινήσουν,και αν ξεκινήσουν ανοίγουν συζητήσεις που δεν κλείνουν.
Ας μείνουν κλειστά αυτά λοιπόν,και ας ακούσουμε απλώς τη φωνή που μας στέλνει αυτός ο γλυκός,φωτισμένος και τόσο παρεξηγημένος Ταρσεύς.
Eν απουσία και εν πληγή Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007
Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007
ΕΥΗΝΕΜΟ(?) ΛΙΜΑΝΙ
''Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο..''
Νόστος πάντως,δεν μοιάζει να είναι.
Ή μήπως ναι?
Δεν έχει σημασία,θα έρθει άλλωστε η ίδια η ζωή να καταδείξει το σωστό ή το λάθος της απόφασης.
Μέσα από μόνωση και περισυλλογή σας στέλνω φιλιά κι αγάπη!
Νόστος πάντως,δεν μοιάζει να είναι.
Ή μήπως ναι?
Δεν έχει σημασία,θα έρθει άλλωστε η ίδια η ζωή να καταδείξει το σωστό ή το λάθος της απόφασης.
Μέσα από μόνωση και περισυλλογή σας στέλνω φιλιά κι αγάπη!
Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2007
ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ
''Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες στο ερημητήριό μου.
Έχω καιρό να συναντήσω άνθρωπο,να μιλήσω,να ανταλλάξω έναν χαιρετισμό.
Τι υποβλητική που είναι αυτή η ησυχία!
Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων,το σφύριγμα του αέρα,το κελάηδημα των πουλιών,οι σταγόνες της βροχής.
Τίποτα άλλο.
Εδώ είναι εύκολο να απορρίψεις τον πολιτισμό μας-αυτό το παχύ κατασκεύασμα,που στην ουσία φανερώνει διαρκώς και ποικιλότροπα την ασχήμια του ανθρώπινου εγώ.
Εδώ,επειδή λίγα ακούς,πολλά βλέπεις.
Επειδή λίγα πληροφορείσαι,πολλά μαθαίνεις.
Η φυσική ασυμμετρία, σου διδάσκει την αρμονία,το κάλλος,την ισορροπία.
Μέριμνα καμιά.
Παρηγοριά οι αναμνήσεις και φυσικά,οι αναζητήσεις.
Αυτά μέσα σου.
Γύρω σου, το χάδι της φύσης!
Σου γλείφει το κορμί της υποστάσεως.
Εγώ όμως,μεγαλωμένος στις πόλεις,με πτυχία τεχνολογίας,με δέρμα μεταλλαγμένο,δεν ξέρω τη γλώσσα της.
Αυτή μου μιλάει,αλλά εγώ δεν την καταλαβαίνω.
Δεν ξέρω τους τρόπους της.
Αγνοώ τα μυστικά της.
Είναι σαν να μου μιλάει κάποιος σε πολύ μουσική γλώσσα,που όμως εγώ αγνοώ τις λέξεις της.
Απολαμβάνω το άκουσμα!
Χάνω όμως το νόημα...
Έχω καιρό να συναντήσω άνθρωπο,να μιλήσω,να ανταλλάξω έναν χαιρετισμό.
Τι υποβλητική που είναι αυτή η ησυχία!
Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων,το σφύριγμα του αέρα,το κελάηδημα των πουλιών,οι σταγόνες της βροχής.
Τίποτα άλλο.
Εδώ είναι εύκολο να απορρίψεις τον πολιτισμό μας-αυτό το παχύ κατασκεύασμα,που στην ουσία φανερώνει διαρκώς και ποικιλότροπα την ασχήμια του ανθρώπινου εγώ.
Εδώ,επειδή λίγα ακούς,πολλά βλέπεις.
Επειδή λίγα πληροφορείσαι,πολλά μαθαίνεις.
Η φυσική ασυμμετρία, σου διδάσκει την αρμονία,το κάλλος,την ισορροπία.
Μέριμνα καμιά.
Παρηγοριά οι αναμνήσεις και φυσικά,οι αναζητήσεις.
Αυτά μέσα σου.
Γύρω σου, το χάδι της φύσης!
Σου γλείφει το κορμί της υποστάσεως.
Εγώ όμως,μεγαλωμένος στις πόλεις,με πτυχία τεχνολογίας,με δέρμα μεταλλαγμένο,δεν ξέρω τη γλώσσα της.
Αυτή μου μιλάει,αλλά εγώ δεν την καταλαβαίνω.
Δεν ξέρω τους τρόπους της.
Αγνοώ τα μυστικά της.
Είναι σαν να μου μιλάει κάποιος σε πολύ μουσική γλώσσα,που όμως εγώ αγνοώ τις λέξεις της.
Απολαμβάνω το άκουσμα!
Χάνω όμως το νόημα...
......................................................''
(Από τις ημερολογιακές σημειώσεις ενός αναχωρητή)
Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2007
ΠΥΞΙΔΕΣ
''Και φεύγει η ζωή,σαν ένας λεκές από υγρασία''
διάβαζα κάπου.
Μα,φεύγει έτσι η ζωή?
Και σε ''λεκιάζει'' ποτέ η υγρασία?
Δεν ξέρω...
Ζορίζονται οι ώρες μου ξανά,και τέτοιες στιγμές,ποτέ δεν ξέρω.
Δυο οι επιλογές και μία η απόφαση.Που επείγει.Που πρέπει να παρθεί.
Βορράς και Νότος.Δίπλα,μέσα μου,έξω..
Ομιχλώδης,ψυχρός,μουντός,μα σταθερός,προστατευτικός για μένα ο πρώτος.
Φωτεινός,ζεστός,αλλά κάποτε νευρώδης, ξένος κι ''αλήτης'' ο δεύτερος.
Δυο τόποι,δυο χρόνοι,δυο μνήμες,δυο πόλεις,ένας άνθρωπος,μια ζωή..
Μια ζωή με υγρασία ακριβώς πίσω απ'το στέρνο,ούτε βόρεια,ούτε νότια.
Κι οι πυξίδες κι οι φάροι,διακοσμητικοί..
Ώρα καλή σας!
Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2007
ΚΙ ΑΛΛΟ UPDATE
(Καταρχήν,επειδή στο σχόλιο του προηγούμενου post,δήλωσα την ηλικία μου,για να μην με περνάτε....παλιόγερο,σας βάζω και μια κουταβίσια φωτογραφία μου)
Σας ευχαριστώ που μου κρατήσατε παρέα και είμαι υπόχρεος για τα δώρα σας και τις ευχές σας!
Υπόχρεος στην Κατερίνα,που καθημερινά τηλεφωνούσε στη ..γιαγιά μου,να μαθαίνει νέα για την apousia.
Μου ήσασταν όλοι συμπαθέστατοι-ε,εντάξει,λίγο περισσότερο όσοι-ες άφησαν και κάτι φαγώσιμο,μην τα τραγικοποιούμε δα,10-12 κιλά υπέρβαρος είμαι-και σας αγάπησα όλους πολύ!
Το ''αφεντικό''-μέσα σε εισαγωγικά πάντα,γιατί ΕΓΩ είμαι το αφεντικό-δεν θα με αφήσει να ξαναποστάρω,οπότε σας χαιρετώ.
Γύρισε σύννους,λίγο κατηφής,και πάω να την παρηγορήσω,όπως μόνο εγώ ξέρω και μπορώ...
Με τετράποδο χαιρετισμό,Γιάννος.
Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2007
ΜΕ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ!
''...το λιβάδι έλαμπε ανθόσπαρτο.
Τα πουλιά έσχιζαν τον αέρα κοπαδιαστά, και έρχονταν χωρίς φόβο να κάτσουν στους ώμους μου και στα χέρια μου, μ'ένα χαρούμενο τρεμουλιαστό φτερούγισμα.
Ύστερα επιτέλους διέκρινα τους κατοίκους τούτης της ευτυχισμένης γης.
Ήρθαν αυτόκλητοι,με τριγύρισαν,με αγκάλιασαν...
Παιδιά του ήλιου,παιδιά του δικού τους ήλιου,πόσο ήταν ωραία!
Ποτέ πάνω στη γη μας,δεν είχα δει τόση ομορφιά σε άνθρωπο.
Τα πρόσωπά τους ακτινοβολούσαν σοφία και συνείδηση,μια συνείδηση φτασμένη σε τέλεια γαλήνη.
Αυτοί οι άνθρωποι με το χαρούμενο χαμόγελο,σπρώχνονταν επάνω μου όλο χάδια.
Mε πήραν σπίτι τους και όλοι ήθελαν να μου προσφέρουν κατάλυμα.
Δεν μου έκαναν ερωτήσεις.Έμοιαζαν να τα γνωρίζουν όλα και δεν είχαν παρά μία επιθυμία:
ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ!
(Με τη γραφή του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι,από ''το όνειρο ενός γελοίου'', για να πω ξανά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,σε όλους εσάς)
update 07/01/07:
Εως την Παρασκευή,στο blog παραμένει ο Γιάννος.
Σχόλιο εντός...
Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2007
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Ο Γιάννος μου κι εγώ,σας ευχόμαστε''ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ''!
Στέλνουμε στον καθέναν από σας,2007 ευχές για υγεία,προσωπική ευτυχία και επίτευξη κάθε στόχου!
Σας ευχαριστούμε για την συντροφιά που μας κρατήσατε δέκα μήνες τώρα,καθώς και για την πολύτιμη συμπαράστασή σας στην πρόσφατη περιπέτειά μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και κάθε καλό σε όλους σας!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
