AΠΟΥΣΙΑ

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2007

ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ


''Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες στο ερημητήριό μου.
Έχω καιρό να συναντήσω άνθρωπο,να μιλήσω,να ανταλλάξω έναν χαιρετισμό.

Τι υποβλητική που είναι αυτή η ησυχία!

Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων,το σφύριγμα του αέρα,το κελάηδημα των πουλιών,οι σταγόνες της βροχής.

Τίποτα άλλο.

Εδώ είναι εύκολο να απορρίψεις τον πολιτισμό μας-αυτό το παχύ κατασκεύασμα,που στην ουσία φανερώνει διαρκώς και ποικιλότροπα την ασχήμια του ανθρώπινου εγώ.

Εδώ,επειδή λίγα ακούς,πολλά βλέπεις.
Επειδή λίγα πληροφορείσαι,πολλά μαθαίνεις.
Η φυσική ασυμμετρία, σου διδάσκει την αρμονία,το κάλλος,την ισορροπία.

Μέριμνα καμιά.
Παρηγοριά οι αναμνήσεις και φυσικά,οι αναζητήσεις.

Αυτά μέσα σου.
Γύρω σου, το χάδι της φύσης!
Σου γλείφει το κορμί της υποστάσεως.
Εγώ όμως,μεγαλωμένος στις πόλεις,με πτυχία τεχνολογίας,με δέρμα μεταλλαγμένο,δεν ξέρω τη γλώσσα της.
Αυτή μου μιλάει,αλλά εγώ δεν την καταλαβαίνω.
Δεν ξέρω τους τρόπους της.
Αγνοώ τα μυστικά της.
Είναι σαν να μου μιλάει κάποιος σε πολύ μουσική γλώσσα,που όμως εγώ αγνοώ τις λέξεις της.

Απολαμβάνω το άκουσμα!
Χάνω όμως το νόημα...
......................................................''
(Από τις ημερολογιακές σημειώσεις ενός αναχωρητή)
Eν απουσία και εν πληγή Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

45 Comments:

Δεν ξέρω πια αν πρέπει να τον λυπηθώ ή...να τον ζηλέψω.
Δεν θα γράψω άλλες κοινοτοπίες.
Τυχερός όποιος πορεύεται το δρόμο που επέλεξε ο ίδιος...,είτε Cardiff λέγεται αυτό,είτε Άγιον Όρος...

20 Ιανουαρίου 2007 στις 3:14 μ.μ.  

ΕΙΔΙΚΑ τον συγκεκριμένον,να τον λυπηθείς,είναι το μόνο άτοπο.
Δεν γράφω άλλη λέξη.
Ούτε χρειάζεται βέβαια να τον ζηλέψεις.

Η πρόταση με την οποία κλείνεις το σχόλιο,είναι πολύ σοφή!
Και προσθέτοντάς της πολλά ακόμα ''είτε''.

Αρκεί η επιλογή-η όποια- να έγινε απόλυτα συνειδητά.
Και χρόνια μετά,όποιος είπε ΝΑΙ,
''πέρα να πηγαίνει,στην Τιμή και στην Πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς,ΟΧΙ να ξαναέλεγε''

Καλό απόγευμα φίλε μου...

20 Ιανουαρίου 2007 στις 5:05 μ.μ.  

Καλησπέρα Μαρίνα μου.

Μας λέει ο ερημίτης. "Απολαμβάνω το άκουσμα. Χάνω όμως το νόημα".

Θα το βρει πιστεύω το νόημα. Κοντά είναι. Δεν το λέω εγώ. Μακάρι και εγώ να ήμουν στην κατάσταση του. Άλλοι, προχωρημένοι τα λένε και μας δείχνουν το δρόμο. Θέλεις να μάθεις που θα πάει; Ακολουθεί ένα κείμενο, κάποιου που 'βρήκε' το δρόμο του και τον πήρε. Είναι ο δρόμος της Χάριτος.

'Αναπτύχθηκε μια ερωτική κοινωνία με τον Θεό. Τότε καταλάβαινα γιατί οι Πατέρες ονόμαζαν τον Θεό έρωτα. «Ο Θεός έρως εστί και εραστόν» (Μάξιμος ο Ομολογητής) και «ο εμός έρως εσταύρωται» (αγ. Ιγνάτιος Θεοφόρος). Κάθε μέρα αισθανόμουν την περίπτυξη του Θεού. Αυτή η αγάπη εκείνο τον καιρό με είχε τρελλάνει. Ό Θεός βιωνόταν ως ελεήμων, ως γλύκα και γλυκασμός. Άναψε μέσα στην καρδιά μου το ευλογημένο πυρ, πού έκαιγε τα πάθη και δημιουργούσε ανέκφραστη πνευματική ηδονή.


'Αναζητούσα ησυχία, σκοτάδι, ηρεμία εξωτερική. Τα μικρά κελλιά, οι τρύπες των βράχων, ο ανοιχτός ορίζοντας της φύσεως, τα σκοτεινά μέρη με δέχονταν σαν φιλοξενούμενο. Την νύκτα έβγαινα στις ερημιές του Άθωνα. Μαγεία! Ευλογία! Μέθη! Στην μοναξιά και στην πολυκοσμία, στην έρημο και στα κοινόβια ζούσα την παρουσία του Θεού, την θεία περίπτυξη. Αναπτύχθηκαν τότε άλλες αισθήσεις, αισθήσεις πνευματικές, η νοερά αίσθηση, η νοερά δράση και ακοή. Όλος ο νους ήταν συγκεντρωμένος μέσα στο βάθος της καρδιάς και άκουγε εν ακορέστω γλυκασμώ την ευχή πού λεγόταν μέσα εκεί. Όλος ο εσωτερικός κόσμος ενοποιημένος. Όλα έδειχναν ότι γεννήθηκε ένας καινούργιος άνθρωπος, ένας καινούργιος κόσμος και μια καινή ζωή. Μια θερμότητα έκαιγε τα πάντα. «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν ως ελάλει ημίν εν τη οδώ...;» Η αίσθηση των μαθητών αυτών υπήρξε δική μου βίωση. Αισθανόμουν καλά τον λόγο του Χριστού: «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» Και τον λόγον ότι ο Θεός «πυρ εστί καταναλίσκον». Άλλοτε αύτη η θέρμη και αυτή η φωτιά μετατρεπόταν σε πληγή βαθειά. Αισθανόμουν ότι αύτη η θερμότητα αναγεννούσε την ύπαρξή μου, πρώτα την ψυχή και μετά επεκτεινόταν και στο σώμα. Η αίσθηση ότι τώρα γεννήθηκα σε άλλον κόσμο ήταν διαρκής. Χοροπηδούσα σαν μικρό παιδί. Ακόμη υπήρξαν μερικές φορές πού ένοιωσα και την σάρκα μου σαν μικρού παιδιού, πού μόλις βγήκε από την μήτρα της μάνας του.'

ΟΛΟΙ μας είμαστε προορισμένοι για τέτοια ζωή. Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο.

20 Ιανουαρίου 2007 στις 6:40 μ.μ.  

Ξέχασα να πω. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίου του Επισκόπου Ιερόθεου Βλάχου, "Η παιδεία του Θεού", και ο μοναχός που τα λέει αυτά είναι φίλος του επισκόπου.

20 Ιανουαρίου 2007 στις 6:48 μ.μ.  

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

20 Ιανουαρίου 2007 στις 7:10 μ.μ.  

Μαρίνα,

μου έδωσες ιδέα! Αν θέλεις ολόκληρο το απόσπασμα του μοναχού επειδή μου αρέσει πολύ και μου 'μιλάει', το έχω κάνει post στο blog μου.

20 Ιανουαρίου 2007 στις 9:58 μ.μ.  

Ας απολαύσουμε το άκουσμα και το νόημα θ' ακολουθήσει.

Κι αν δεν βρεθεί τελείως, δεν πειράζει. Ένα απολαυστικό ταξίδι είναι το ίδιο ένα νόημα.

Σε χαιρετώ.

Ωραίο το σχόλιο του άσχετου.

20 Ιανουαρίου 2007 στις 10:11 μ.μ.  

Μπράβο βρε Φιντεία!!!
Μεγάλη κουβέντα είπες. Ας απολαύσουμε το άκουσμα και το νόημα θα έρθει.
Αρκεί να το θέλουμε ειλικρινά.

20 Ιανουαρίου 2007 στις 10:17 μ.μ.  

Sas parakoloutho kairo....poli prin tin metakomisi sas...lipamai gia oti sas exei simvei kai sas efxomai nanai ola perastika!!

20 Ιανουαρίου 2007 στις 10:39 μ.μ.  

@φιντείας

Καλησπέρα Φιντεία!

Έχεις δίκιο,η διαδρομή μετράει.

Κι αν το πιστέψεις πολύ,θα έχεις και το φτάσιμο,όπως το εννοεί ο καθένας.
Είναι ώρες και τρόποι,που μπορούν,οι λίγοι,
''οι καθαροί τη καρδία'', να έχουν μέθεξη με το Αμέθεκτο!
Να ζουν τα έσχατα από εδώ.

Αλλά ας γυρίσουμε και ας κρατήσουμε τη φράση σου:
''ας απολαύσουμε το άκουσμα,και το νόημα θα ακολουθήσει''.

Κι εγώ σε χαιρετώ.
(Θα σου γράψω για τη συρραφή του νεύρου και τα συναφή)

20 Ιανουαρίου 2007 στις 11:16 μ.μ.  

@apotinedra

Σας ευχαριστώ ολόψυχα.
Είδα τον τόπο διαμονής σας στο profile σας,αλλά δεν θέλω να κάνω αυθαίρετους συνειρμούς..

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Σας εύχομαι κάθε καλό...

20 Ιανουαρίου 2007 στις 11:18 μ.μ.  

@άσχετος

Γιώργο μου ''έρχομαι''!

Σπεύδω!

Θα σε καληνυχτίσω από το σπίτι σου,να κάνω και μια αγκαλιά στον Σπύρο μου.

20 Ιανουαρίου 2007 στις 11:20 μ.μ.  

Καλό ξημέρωμα Μαρίνα!...

21 Ιανουαρίου 2007 στις 2:09 π.μ.  

Σέβομαι αυτούς που μπορούν να αναχωρούν, έχουν αποκτήσει εσωτερική πληρότητα.Δεν μπορώ να πω άλλα, από σεβασμό και μόνο

21 Ιανουαρίου 2007 στις 8:20 π.μ.  

@sofi-k

Καλημέρα σου γλυκιά sofi-k!

21 Ιανουαρίου 2007 στις 12:17 μ.μ.  

@so_far

Και σ'αυτόν σου το σεβασμό,εγώ υποκλίνομαι!

Και από καρδιάς σ'ευχαριστώ!

21 Ιανουαρίου 2007 στις 12:17 μ.μ.  

Kαλημέεεεεεραααααααααααα!!!

Επιτέλους, μετά το μπάχαλο με τον μπλόγκερ, μπόρεσα να σε βρω- έφτασα σε σημείο να πω τέρμα το μπλόγκινγκ αν είναι να μπω σε τρελλοκομείο ή να κάνω κι άλλη τρύπα στο στομάχι μου!...

1. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΣΚΗΝΙΚΟ το μπλογκ σου, πολύ καλλιτεχνικό! Μου αρέσει που είναι εντελώς διαφορετικό template από όσα ξέρω και ειδικά η φωτο του απίθανου μουσούδα στο λινκ στο προηγούμενο - μου ρχόταν να τον φάω!!!

2. Τώρα για το κείμενό σου... τι να πω, καθηλωτικό.... Είναι πολύ νωρίς, μέρα νύχτας αξημέρωτης και είναι δύσκολο να σχολιάσω - πάντως μιλάει βαθειά!

Την καλημέρα μου σε όλους, φιλιά πολλά!

(Απουσία, στρώσε μάγουλο, σού'ρχεται καταιγισμός από δαύτα!)
:)))) ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

21 Ιανουαρίου 2007 στις 12:40 μ.μ.  

Καλησπέρα Μαρίνα... μου άρεσε αυτή η εικόνα με τα τζην και τα εξτρημ τζελαρισμένα μαλιά έτσι όπως έπεσα ξαφνικά πάνω της! :)

22 Ιανουαρίου 2007 στις 6:33 μ.μ.  

@aphrodite

Αφροδίτη μου αγαπημένη,πολύ χαίρομαι που με (ξανα)βρήκες!

Το σκηνικό,προϊόν κλοπής.
Κλοπής από τον φίλο μου τον Μάρκο Αυρήλιο,είχε templates διάφορα στο δικό του,τα κατέβασα, και ''έκλεψα'' αυτό το συγκεκριμένο.

Σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου!
Χαίρομαι που σου αρέσει ο Γιάννος.
Ευχαριστώ για τα φιλιά,τα ανταποδίδω κι εγώ κατά ''σμήνη''.

(Τι έχω χάσει με το στομάχι?Έκανες έλκος?)

22 Ιανουαρίου 2007 στις 8:54 μ.μ.  

@vromios

Καλησπέρα φίλε μου της μικρής του Νότου Πολιτείας!

(Άκουγα ξανά την ''Πόλη'' και σε ''έβλεπα'')

Με την ελπίδα αν στη στείλω την ''εικόνα'',να σου αρέσει το ίδιο,σε φιλώ και σε χαιρετώ!

22 Ιανουαρίου 2007 στις 8:57 μ.μ.  

apousia said:"Και παρά τα τριμμένα και τρύπια τζιν μου,παρά τα extreme τζελαρισμένα καρφάκια μου"...

Εντελώς-εντελώς άλλη εικόνα μου είχε δημιουργήσει η "φωνή" σου...
Η σκηνοθεσία που λέγαμε...

22 Ιανουαρίου 2007 στις 8:59 μ.μ.  

@teiresias

Γιάννη μου,λυπάμαι αν σε απογοήτευσα,μα...αυτή είναι η αλήθεια!

Ναι.Η σκηνοθεσία..
Είδες?Πάντα η ζωή,η πραγματική ζωή,έχει μεγαλύτερη φαντασία από εμάς.

Πάντως μην... τρομάζεις!
Δες το mail σου,και πάτα ξανά το γνωστό πλήκτρο..

Σε φιλώ!

22 Ιανουαρίου 2007 στις 9:20 μ.μ.  

Καλά τα καρφάκια σου, αλλά λίγο... λειψά μου φαίνονται. Τέλος, πάντων αν θέλεις να τα κάνεις μπετονόκαρφα, ευχαρίστως να σου δώσουμε συμβουλές.:))))
Έχω στείλει email

Πολλά φιλιά.

23 Ιανουαρίου 2007 στις 12:00 π.μ.  

Αχ! Μαρινάκι μου, πάντα ζήλευα αυτά τα ερημητήρια και τους μοναχούς. Μικρή ήθελα να γίνω καλόγρια! Μη μου βάζεις ιδέες πάλι!
Φιλάκια πολλά!
Υπομονή! Όλα θα πάνε καλά!

23 Ιανουαρίου 2007 στις 1:13 π.μ.  

@άσχετος

Ε,τι νομίζεις,δεν έχω ήδη υφαρπάξει το ''πατρόν''?

Αλλά και πάλι,για να μην υπάρξει περιθώριο αποτυχίας,κάθε συνταγή δεκτή...

Καλημέρα!

23 Ιανουαρίου 2007 στις 7:16 π.μ.  

@elpida

Nα κάτσεις εκεί που είσαι!
Ζορίζονται τα κυκλάμινα στην απαρήγορη έρημο εξάλλου..

Τώρα,χαίρομαι που αγαπάς τους μοναχούς!
Ακραίως παρεξηγημένα άτομα..
Λαμπρές προσωπικότητες και χαρακτήρες οι πλείστοι όσοι,και τι δεν έχουν ακούσει από χαρακτηρισμούς,επειδή τυχαίνει και στον μοναχισμό, όπως παντού άλλωστε,να υπάρχουν εκτός από ΑΡΙΣΤΑ,και ΑΡΡΩΣΤΑ μέλη.

Τέλος πάντων,προσωπικά είμαι πολύ φιλομόναχο άτομο,ειδικά αναφορικά στις ανδρώες μονές.(Υπάρχει τεράστια διαφορά δυστυχώς)

Ίσως γιατί δύο της καρδιάς μου άνθρωποι,ντύθηκαν το ''αγγελικό και μαύρο φως''!(Μεγαλόψυχος ο Σεφέρης όπως άλλωστε όλοι οι νεκροί,με αφήνει να ονομάζω έτσι το ράσο)
Ένας στο Όρος, κι ένας εδώ στον κόσμο...

Μακρυγόρησα Κατερίνα,αυτά θα τα πούμε ιδιωτικά...

Ευχαριστώ για τη βόλτα σου εδώ!

Και μην ξεχνάς:

''Φως μοναχοίς άγγελοι.
Φως δε ανθρώποις,μοναχοί''

Σε φιλώ!

23 Ιανουαρίου 2007 στις 7:30 π.μ.  

΄Νιώθω πως ο άνθρωπος όσο πιο πολύ εκτίθεται στην φύση τόσο λιγότερο κινδυνεύει. Γιατί γίνεται ένα , ενώνεται μαζί της , είναι ελεύθερος!

23 Ιανουαρίου 2007 στις 3:56 μ.μ.  

@stelios katsaris

Στέλιο καλώς ήρθες!

Δεν χρειάζεται να πω πόσο δίκιο έχεις!

Ναι,είναι πραγματική ελευθερία.
Όσο κι αν ολοι εμείς,τα παιδιά της πόλης,έχουμε μάθει να αισθανόμαστε αυτάρκεις,να αισθανόμαστε ''ελεύθεροι,μες στη σκλαβιά μας..''

Να έχεις καλό βράδυ!

23 Ιανουαρίου 2007 στις 4:57 μ.μ.  

Δεν έχει σημασία το ακριβές νόημα...
...αρκεί να νιώθεις....
;-)

24 Ιανουαρίου 2007 στις 11:57 π.μ.  

Μαρινάκι μου, όπως το είπες: παντού υπάρχουν άριστα και άρρωστα μέλη στη ζωή. Δεν είναι μόνο εκεί.
Άντε κορίτσι μου!Δυο μέρες μόνο και θα ξέρεις!
Εύχομαι το καλύτερο!
Φιλάκια!

24 Ιανουαρίου 2007 στις 4:21 μ.μ.  

καλημερα Μαρινα...
Επιτελους....ΣΕ ΒΡΗΚΑ !
Ελπιζω, τι ελπιζω...ειμαι σιγουρος οτι εισαι καλα... να περνας καλα !!!

25 Ιανουαρίου 2007 στις 3:09 π.μ.  

@an-lu

Ακριβώς έτσι!

Αν οι ''αισθητήρες'' λειτουργούν,πάντα το νόημα έρχεται.
Ακόμα και κωδικοποιημένο...
Έχει η καρδιά μας το κλειδί..

Σε φιλώ an-lu!
Και σε ευχαριστώ.

25 Ιανουαρίου 2007 στις 4:33 μ.μ.  

@elpida

Όπως κι αν επιλέξω Κατερίνα μου,κυκλάμινα θ'ανθίσουν στην καρδιά μου!

Είναι δώρο η ζωή!Ανεκτίμητο!
Πρόσφατα συνειδητοποίησα το πόσο..

Ευχαριστώ για τις ευχές σου και την αγάπη σου!

25 Ιανουαρίου 2007 στις 4:35 μ.μ.  

@memento aka a moment in life

Δημήτρη η χαρά που μου δίνεις είναι απροσμέτρητη!

Εγώ σε ''έχασα'' όταν μετά από μήνες γύρισα στο blog.

Μάλλον είχα κάτι λάθος στο link σου και με έβγαζε στα γνωστά 404error....

Να είσαι πάντα καλά!
Σε φιλώ!

25 Ιανουαρίου 2007 στις 4:38 μ.μ.  

Μαρινάκι, ώρες μείναν!
Έτσι μπράβο! Παντού είναι η ζωή!
Και στον Βορρά και στον Νότο! Εσύ αποφασίζεις! Εσύ ξέρεις!
Φιλάκια πολλά!
Καλό βράδυ!

25 Ιανουαρίου 2007 στις 8:59 μ.μ.  

Γεια σου Μαρίνα,

πέρασα να σου πω ένα γεια. Θυμάσαι που μου έλεγες το '...πάσα την ζωήν ημών...", πού το άκουγες και πότε και από ποιον; Να μην στενοχωριέσαι,και όλα θα πάνε καλά, θα το δεις.

Πολλά φιλιά

25 Ιανουαρίου 2007 στις 9:26 μ.μ.  

@elpida

Κατερίνα μου,αποφάσισα.Διάλεξα!
Και αγνώμων δεν πρέπει να είμαι.Είχα δυο επιλογές,άλλοι δεν έχουν καμία.

Μα το ξέρεις καλά,
''σε καταβάλλει εκείνο το ΟΧΙ,το σωστό,εις όλην την ζωήν σου''
Θα δούμε...

Σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου!

26 Ιανουαρίου 2007 στις 8:51 μ.μ.  

Πες μας ΓΡΗΓΟΡΑ !!! τι διάλεξες.

26 Ιανουαρίου 2007 στις 9:16 μ.μ.  

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

26 Ιανουαρίου 2007 στις 9:25 μ.μ.  

@άσχετος

Γιώργο ναι,ναι!
Σου στέλνω mail.

Φιλιά πολλά!

26 Ιανουαρίου 2007 στις 9:47 μ.μ.  

Να ανάψω λαμπάδα; Θαύμα έγινε;

26 Ιανουαρίου 2007 στις 9:52 μ.μ.  

@άσχετος

Δεν ξέρω πια ποιο είναι το θαύμα.

Πάντως,άναψέ την εσύ Γιώργο,πάντα χρειάζεται!

Καλημέρα!

27 Ιανουαρίου 2007 στις 7:24 π.μ.  

ΕΓΩ ΛΑΜΠΑΔΑ ΑΝΑΨΑ, ΑΠΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑ!!!!

Χριστός Ανέστη σε όλους μα όλους, και Μαρίνα μου, εύχομαι να έχεις κι εσύ μια χειροπιαστή ανάσταση σύντομα, αν όχι ήδη...

Δώσε καλέ ένα σημείο ζωής, που ξεροσταλιάζουμε μπας και σε δούμε λιγουλάκι...

Σε φιλώ και σου στέλνω πολλή αγάπη, όπου και αν είσαι, όποτε κι αν το διαβάσεις, και σε περιμένω με η-μαίλ σου, οκ?

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

Αφροδίτη

9 Απριλίου 2007 στις 11:54 μ.μ.  

Καλησπέρα...Είδα ότι πέρασες από την Αμαλία.
Δώσε ένα σημείο...

27 Μαΐου 2007 στις 12:14 π.μ.  

Αγαπητή Απουσία,
Να ξερες πόσο κοντά μου σε έχω νιώσει!
"Άκου,άκου,ποιος σου κρατεί το χέρι πάνω από τους κατακλυσμούς;"
(από το Μονόγραμμα,του Ο.Ελύτη)

23 Ιουνίου 2007 στις 12:52 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home